1. U k s z t a ł t o w a n i e , p o k r y c i e, o r a z n a c h y l e n i e t e r e n u ułatwia lub utrudnia poruszanie się i walkę piechoty. Wpływa na decyzje taktyczne dowódcy i zachowanie pododdziału.
Właściwe wykorzystanie terenu wzmaga oddziaływanie broni, oszczędza siły, zmniejsza straty , oraz ułatwia zaskoczenie przeciwnika.
2. Każdy teren należy ocenić pod kątem możliwości które daje własnym oraz wrogim oddziałom w obserwacji z lądu i powietrza, w oddziaływaniu ognia, ukryciu, należy ocenić nachylenie, oraz możliwości ochronne przeciw środkom rażenia przeciwnika.
3. Do a t a k u odpowiedni jest teren zapewniający ukrycie, różnorodnie ukształtowany, częściowo porośnięty wysoką roślinnością umożliwiający dobra obserwację i zbliżanie się do wroga. Jednocześnie musi zapewniać skuteczne oddziaływanie środków walki.
Do o b r o n y korzystnie jest mieć przed sobą otwarty, płaski teren z niewielkimi możliwościami ukrycia, zapewniający pełne wykorzystanie broni o wydłużonym torze lotu pocisku , oraz obserwację na znaczne odległości. Taki teren utrudnia użycie środków rażenia przeciwnikowi. Teren zapewniający ochronę przed atakiem pancernym może mieć rozstrzygające znaczenie dla powodzenia obrony.
4. W z n i e s i e n i a t e r e n o w e oferują w ataku i obronie lepsze warunki obserwacji, oraz ułatwiają ciężkim karabinom maszynowym strzelanie ponad własnymi oddziałami. Zapewniają także ochronę przed wzrokiem, a nierzadko i ogniem przeciwnika. Wszelka broń strzelająca z ukrytych stanowisk musi być na tyle głęboko w nich umieszczona by ogień wylotowy z luf nie zdradził jej pozycji. Na wzniesieniach o lekkim nachyleniu należy unikać nagromadzenia w jednym miejscu większej ilości pozycji obserwacyjnych.
5. N i e c k i , d o l i n y, w ą w o z y będące poza zasięgiem obserwacji przeciwnika chronią zarówno atakującego jak i broniącego się przed bezpośrednim ogniem, umożliwiają skryte wprowadzenie rezerw i ciężkiej broni, oraz ułatwiają zbliżanie się. Oddziaływanie gazu bojowego utrzymuje się w ich obrębie dłużej niż na płaskim terenie.
Nachylone w kierunku wroga zbocze umożliwia dobre oddziaływanie broni o wydłużonym torze lotu pocisku. Staranne maskowanie stanowisk ma szczególne znaczenie być zbyt wcześnie wykrytym. Umiejscowienie własnych pozycji za zboczem ukrywa wprawdzie linię własnych oddziałów przed oczami wroga, ale z drugiej strony ułatwia przeciwnikowi zbliżanie się. Słabe pole ostrzału uniemożliwia pełne wykorzystanie broni płasko torowych. Stąd też pozycja na zboczu opadającym w stronę wroga jest zwykle uprzywilejowana.
6. B a g n a, s z e r o k i e, g ł ę b o k i e c i e k i w o d n e, d ł u g i e o d c i k i l e ś n e p o z b a w i o n e d r ó g zwłaszcza z gęstym poszyciem stanowią przeszkody, które atakujący tylko przy dużej stracie czasu i szeroko zakrojonych przygotowaniach może pokonać. Mosty i brody ułatwiające pokonanie cieków wodnych zarówno dla atakującego jak i broniącego się stanowią ważne cele.
W y s o k i e g ó r y zwłaszcza zimą, dla nie wyposażonej w specjalistyczny sprzęt, i nie przeszkolonej piechoty należy traktować jako nie nadające się do przejścia.
7. M i a s t a i l a s y gwarantują najwięcej możliwości ukrycia przed obserwacją z lądu i powietrza oraz atakiem pancernym. Umożliwiają przemieszczanie się w ukryciu, utrudniają własne działania ogniowe, oraz łączność i utrzymanie spójności pododdziałów. Ściągają zagrożenie pożarem dłużej też utrzymuje się w ich obrębie oddziaływanie broni chemicznych.
B u d y n k i w zależności od rodzaju i siły konstrukcji chronią przed ogniem lekkiej broni piechoty, ciężkim moździerzom, lekkim działom piechoty, lekką a także średnia artylerią.
8. Punkty w terenie nadające się do obserwacji lub orientacji wg mapy jak skrzyżowania, stacje kolejowe, krawędzie miejscowości i lasów ściągają na siebie wrogi ogień oraz niosą ryzyko ataku gazowego.
9. Umocnienia terenowe wzmagają oddziaływanie własnego i znacznie obniżają oddziaływanie wrogiego ognia. W związku z tym należy zawsze stosować umacnianie własnych pozycji kiedy tylko misja, położenie i teren to umożliwiają. Daleko idące maskowanie przeciw obserwacji z powietrza i ziemi już na etapie budowy umocnień jest nieodzowne.
W c z a s i e a t a k u korzystanie z okopów jest możliwe kiedy ogień nieprzyjaciela do tego zmusza. Parcie na przód nie może być jednak z tego powodu spowalniane.
W o b r o n i e umacnianie własnych pozycji wprowadza się możliwie wcześnie, prace mogą być kontynuowane podczas walki ale należy postarać się wówczas o jednolite kierownictwo i zadbać szczególnie o spójność działań.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz